Sunday, May 01, 2011

Navtej Bharati's poem..



ਤੂੰ ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਸੱਚਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਨੈਂ
ਸ਼ੁੱਧ ਬੋਲਣ ਲਗ ਜਾਨੈਂ, ਫ਼ਿਕਰੇ ਘੜ ਘੜ ਕੇ


ਸਿਹਾਰੀਆਂ ਬਿਹਾਰੀਆਂ, ਵਿਰਾਮ ਚਿੰਨ੍ਹ ਲਾ ਕੇ


ਮੈਂ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ


ਓਦੋਂ ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਦੈ


ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਥੁਹੜੀ ਜਿਹੀ


ਮਿੱਟੀ ਮਲ ਦਿਆਂ


ਨਛੁਹ ਲੀੜਿਆਂ ਤੇ ਛਿੱਟੇ ਪਾ ਦਿਆਂ


ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿਤਾਬੀ ਜਿਹੇ ਨੂੰ


ਅਸਲੀ ਬਣਾ ਲਵਾਂ



a poem by Navtej Bharti (Canadian Poet)
My take: Kitabi jahe to dar nahi lagda.

Someone please translate..

Mampi: thank you for sharing this.

3 comments:

CYNOSURE said...

I think I'll try...

"When you start being too truthful,

Start speaking purely, with all the punctuation marks in place,

I get a bit scared up,

and then I feel like,

putting some mud on your face,

spray some drops of holy water on you,

and bring your bookish character

to the real..."

I think the theme of the poem is that the poet inspired by some character and wants to bring it to life in his real world...
BTW a nice one...

Disclaimer: (Translation maybe wrong...) :P

deep said...

yeah it looks almost correct.. but i m bit unsure about
ਫ਼ਿਕਰੇ ਘੜ ਘੜ ਕੇ ਸਿਹਾਰੀਆਂ ਬਿਹਾਰੀਆਂ
and
ਨਛੁਹ ਲੀੜਿਆਂ
...
should find out !!!

How do we know said...

@Cynosure and Deep: Thanks for the effort.. to me it looks like a nice translation .. :-)